Diagnostyka funkcjonalna to proces myślowy, który fizjoterapeuci wykorzystują do oceny funkcji ruchu danej osoby, siły mięśni i innych zdolności fizycznych. Celem funkcjonalnych testów diagnostycznych jest zidentyfikowanie przyczyny bólu lub dysfunkcji ruchowej danej osoby, tak aby można było opracować odpowiedni plan leczenia.

Diagnostyka funkcjonalna, w większości będzie opierać się na wywiadzie, który przeprowadzam na samym początku wizyty. Każda informacja z wywiadu kieruje mój proces myślowy w stronę konkretnych testów, które muszę wykonać, żeby zweryfikować swoją hipotezę roboczą. Istnieje wiele różnych rodzajów tego typu testów, które są wykorzystywane przez fizjoterapeutów, w tym:

Testy zakresu ruchu: sprawdzamy ruchy we wszystkich kierunkach, w których dany staw się porusza. Pacjent wykonuje ruchy czynnie, ale mogą też być wykonane biernie przez terapeutę.

Badanie siły mięśniowej: sprawdzamy jak silne są mięśnie – nie zawsze jest to konieczne, ale czasem dzięki temu jesteśmy w stanie znaleźć osłabienie siły mięśniowej, które normalnie jest niezauważalne dla pacjenta. Najczęściej testuje się specyficzne mięśnie, nie ma potrzeby testowania każdego z osobna.

Analiza chodu: Polega na analizie wzorca chodu danej osoby w celu zidentyfikowania wszelkich nieprawidłowości lub braku równowagi.

Analiza postawy: Polega na ocenie postawy osoby w celu zidentyfikowania wszelkich problemów z ustawieniem.

Ważnym elementem pracy fizjoterapeuty są też testy specjalne, czyli testy, które wykonuje się, żeby upewnić się gdzie dokładnie leży problem. Najczęściej wykorzystuję je na końcu całego procesu diagnostyki funkcjonalnej – zgodnie z zasadą lejka – od bardziej ogólnych do szczegółowych badań i testów.